Serce zdrowego człowieka bije z częstotliwością nie większą niż 100 uderzeń na minutę. W przypadku przyspieszonej jego pracy mówi się o tachykardii. Dowiedz się, co to za schorzenie i jakie mogą być jego konsekwencje.
O tachykardii mówi się, gdy serce w stanie spoczynku kurczy się szybciej – wykonuje więcej niż 100 uderzeń w ciągu minuty. I chociaż taka sytuacja nie zawsze oznacza stan chorobowy, nie można jej lekceważyć.
Cechą charakterystyczną dla tachykardii nadkomorowej jest powstawanie impulsów elektrycznych w ognisku znajdującym się w pęczku Hisa lub powyżej niego.
Mianem tachykardii komorowej określa się stan, w którym impulsy elektryczne powstają w ognisku znajdującym się poniżej pęczka Hisa.
O ile pojedyncze dodatkowe pobudzenia są niegroźne, o tyle częstoskurcz składający się z co najmniej trzech pobudzeń stanowi poważne zagrożenie.
Tachykardia zatokowa występuje wówczas, gdy pobudzenia są prawidłowe, a dochodzi jedynie do przyspieszonego rytmu serca.
Do rozwoju tego rodzaju tachykardii dochodzi najczęściej w przypadku: gorączki, wysiłku tlenowego, stresu, stosowania używek (np. alkoholu, kofeiny, nikotyny). Niekiedy może zwiastować zapalenie mięśnia sercowego, niewydolność serca, nadczynność tarczycy czy posocznicę.
Głównym objawem tachykardii jest przyspieszone bicie serca. Często jednak towarzyszą temu dodatkowe symptomy, m.in.:
Konsekwencje tachykardii mogą być bardzo poważne – szczególnie, jeśli zaburzenia rytmu serca są stanem patologicznym. Dotyczy to głównie przypadków, w których współtowarzyszy np. nadczynności tarczycy czy niewydolności serca.
Może się zdarzyć, że tachykardia występuje sporadycznie – pod wpływem silnych emocji, stanów lękowych itp. W takim przypadku nie stanowi większego zagrożenia, ale – z uwagi na uciążliwość – wymaga konsultacji lekarskiej w zakresie psychoterapii.
Jeśli pacjent odczuwa objawy wskazujące na tachykardię, lekarz może zlecić odpowiednie badania. Chociaż podstawą rozpoznania jest zawsze wywiad, jego uzupełnieniem są:
Jeśli lekarz ma do czynienia z trudniejszym przypadkiem lub chce rozwiać wszelkie wątpliwości, może zalecić badanie elektrofizjologiczne.
W przypadku rozpoznania tachykardii u pacjenta wdrażane jest leczenie. Zwykle stosowana jest farmakoterapia – głównie z wykorzystaniem beta-blokerów, leków antyarytmicznych. Hospitalizacja jest koniecznością wówczas, gdy przyjmowanie leków nie przynosi oczekiwanych rezultatów.